بیاندیشیم تا که بنویسیم

چند روزی بود که به فکر نوشتن مطلبی در مورد نگارش در روزنامه و مطبوعات بودم. اما به دلیل مشکلات و درگیری فکری نتوانستم آن را به نگارش در آورم . اما چند نکته است که احساس می کنم اشاره به آنها خالی از لطف نباشد .

۱- نگارش مطالبی که با آن ارتباط برقرار نمی کنید ، می تواند زجر آور باشد . پس مطالبی را برای گزارش در نظر بگیرید که با تفکرات و ذهن شما همخوانی دارد .

۲- تا آنجا که می توانید از کلمات القاء کننده استفاده نکنید؛ چرا که بر روی خواننده تاثیر منفی می گذارد .

۳- اگر مطلبی به نظرات تکراری بود آنرا مدتی ( یک هفته ) رها کنید و در صورتی سراغ آن بروید که ارتباط شما با آن موضوع خوب و مثبت شده باشد .

۴- همیشه گزارش خود را بدون نتیجه گیری مستقیم تمام کنید تا خواننده خود تصمیم گیری کند .

البته این پیشنهادات نظر بنده نبود بلکه پیشنهاد‌ مورگان تساتی روزنامه نگار شهیر ایتالیایی بود که بنده آنرا برای شما آرودم .

دیر زمانی بود که نا پیدا بودم

سلام .

بعد از حدود ۹ ماه دوباره فرصتی دست داد تا بتوانم به وبلاگ خود سری بزنم . البته قصد داشتم که وبلاگ جدیدی ایجاد کنم اما دوباره تصمیمم عوض شد و ترجیح دادم که مطالبم را در همین وبلاگ بنگارم . امیدوارم که بتوانم هر روز دست نوشته ای جدید برای شما داشته باشم.

باور کنیم تا بتوانیم بیاموزیم

زمانی اگر صحبت از بیماری ایدز می شد انگار برق ۲۲۰ ولت از بدن فرد شنونده عبور داده بودی. حتی تا یکی دو سال پیش از حرف زدن از ایدز تبعات زیادی در پی داشت. اما امروزه فعالیت درباره ایدز و آموزش درباره پیشگیری از این بیماری به عنوان یکی از ارکان اصلی موسسات غیر دولتی محسوب شده و فعالیت های زیادی در این باره انجام گرفته است. برای نمونه انجمن پرسپولیس که یکی از پیشگامان در بحث مصرف کنندگان تزریقی و درمان متادونی آنان است و در این راه مشکلات بسیاری را نیز متحمل شده ، اکنون با مشکلات کمتری از سوی اجتماع روبروست. 

اگر به گذشته آموزش پیشگیری از ایدز در ایران بازگردیم در می یابیم که این تغییر دیدگاه اجتماعی حاصل یک حرکت منظم خود جوش است که بدون حمایت از سوی ارگان های دولتی انجام گرفته و برای رسیدن به این مرحله ، مشکلات به دست افرادی گره گشایی شده که عملا به دولت وابستگی نداشتند.  در حال حاضر نیز حرکاتی که در اجتماع درباره ایدز انجام می شود ، ریشه در فعالیت های مراکز غیر دولتی دارد.

این موضوع نشان دهنده آن است که بیماری ایدز و فرهنگ سازی درباره آن نیازمند حرکتی مردمی است و این حرکت سیلان پیدا نمی کند مگر با ایجاد بستر مناسب برای فعالیت موسسات غیر دولتی ، تغییر نگرش مسوولان درباره این بیماری و لمس مشکلات افراد مبتلا . البته نقش کلیدی این اتصال مردمی به مسوولان را موسسات غیر دولتی ایفا می کنند ؛ پس آنان باید خود را باور کنند تا بتوانند به دیگران بیاموزند .